Martynka zachorowała – miało być na chwilę, choroba została z nią na zawsze

Zwykły październik okraszony zwykłym przeziębieniem. Tak miało być. Tak mogłaby się zacząć i skończyć się ta historia. Ale przeziębienie jak i historia się nie skończyły….wręcz odwrotnie choroba się rozpędzała. Cierpiąca na nią wtedy sześcioletnia Marynka była coraz markotniejsza i słabsza. Trzy następujące po sobie wizyty lekarskie nic nie zmieniły. Z biegiem czasu doszły jeszcze wymioty. Rodzice łapali się za głowy: co się dzieje? Co robić oprócz czekania?

Aż wreszcie przyszła diagnoza – cukrzyca typu 1.

I w te pędy: karetką na kogutach do Olsztyna. To był szok. Diagnoza: cukrzyca – ale jak poskromić tak aktywne dziecko? Jednak, gdy Martynka wróciła do domu Kętrzyna musieli na nowo zorganizować swój świat. Świat podporządkowany pomiarom cukru, ważeniu jedzenia. Świat po dyktando pompy insulinowej, którą wczepioną we własne ciało ze szpitala przywiozła Marynka.

Pompa, potem ten długi, plączący się dren, igła i wkłucie.

Najgorsze było na początku. Ten strach, by wszystko się nie poodklejało, nie poluzowało nie dawał rodzinie spokojnie spać. Nakłuwać własne dziecko? Dziecko, które staje na głowie, biega, skacze robi fikołki — cały czas napominać, kontrolować, przysłowiowo „wiązać” drenem od pompy? Nie posłać do przedszkola? Może posłać? A jak ktoś ją szturchnie, zaczepi? Pytań były miliony.

I ta podskakująca podczas tańca pompa z ciągnącym się do niej drenem, wciąż przypomina o tym co w życiu Martynki skomplikowane i niewygodne. Przeszkadza przy biegach, w których zakochała się dziewczynka i za każdą cenę chce w nich startować, a dren się plącze i na dłużej niż kilka minut nie można jej odpiąć.

Ta pompa tradycyjna, z którą Martynka wyszła ze szpitala nie pozwala pójść na basen, który wszyscy w jej rodzinie uwielbiają.

Ale jest na to sposób! Sposób, by uprościć i usprawnić martynkowe życie.

Sposób na basen i na swobodne tańce, a nawet na to by móc w przyszłości pomyśleć o wyjazdach na kolonie, o których tak bardzo marzy ta siedmiolatka.

Ten sposób to nowoczesna, zachodnia pompa wielkości pudełka zapałek – taka bez drena, lekka, niezawodna i wodoodporna. Taka wspaniała, ale droga. To wymarzone urządzenie kosztuje 30 tysięcy złotych.

Martynka może żyć normalnie! Może jak jej koleżanki i koledzy zostawić życie przedszkolaka i z dumą wejść w szkolne progi. Pomóżmy tej dzielnej siedmiolatce, podarujmy jej nowoczesną pompę insulinową. Niech Martynka i inni podopieczni Fundacji „Przyszłość dla Dzieci” swobodnie wygrywają życie!

Pobiegnijmy dla nich!